เฟืองเขียว เกี้ยวบุหลัน

๑ เห็นจันทร์เห็นฟ้าอมร               ระเห็จแรมรอน พักกายพักใจหยุดฝัน             ราตรีสงัดเงียบงัน                    มีเพียงแสงจันทร์ เป็นเพื่อนเคียงกายล้มนอน             เอาฟ้าและดาวต่างหมอน        ข้าเพียงคนจร พลัดถิ่นหลงเมืองบ้านนา             วางจอบหยุดเสียมจากลา       เสี่ยงโชคชะตา เข้าสู่เมืองกรุงพิไล ๒ เห็นตึกแลสูงอยู่ไกล                            เห็นคนรำไร คนกรุงหน้ากร่อนแลกร้าน             สะท้อนดวงใจแหลกลาน      เหนื่อยทรวงอกคร้าน นี่หรือธานินทร์ถิ่นไทย             วาดหวังสาดแสงไฉไล            สว่างไสว แท้แล้วคือทุกข์หมดหวัง             หมดแรงหมดไฟพลัง        หมดใจรังสรรค์ หมดเชื้อเติมฟืนก่อไฟ ๓ รวงข้าวท้องทุ่งโบกไหว            พัดพลิ้วลิ่วไป ตามสายแรงลมโบกโบย             ควายเฒ่ารอข้าหิวโหย             ตากแดดอิดโรย เฝ้าคอยจนจิรกาล             ร้อนแดดแผดผ่าวร้าวราน         ฝันเพ้อยาวนาน แท้จริงหมอกม่านบังตา             กลับบ้านคืนเหย้าชาวนา         หาข้าวหาปลา หาควายคอยเกวียนเวียนไป ๔